خدا حافظ نمی گویم ،که حزنی در دلش دارد

سلامت میکنم هربارکه افزون میکند عمرت

در این دنیا که هرکس میکشد از آب گلیمش را

شبیه ی بچه آهویی ست که گم کرده حریمش را

سایه ی سرو

روزبهاری

نشسته در رود

سخت است که بخواهی و بیایی

وقتی که دلی منتظر نیست

تو همان شراب نابی که نشد به لب رسانیم

که حرام بودن تو دایما  نصیب ما گشت